Την περασμένη χρονιά, μια αφίσα για ένα παρτυ των φοιτητών του πανεπιστημίου του Κάρντιφ, έδειχνε έναν νεαρό, ο οποίος φορούσε μια μπλούζα με στάμπα που έγραφε: «Χθες βράδυ βίασα ένα κορίτσι και έκλαιγε». Στο εθνικό συνέδριο των φοιτητικών ενώσεων της βρετανικής πανεπιστημιακής κοινότητας παρουσιάστηκαν δεκάδες παρόμοιες αφίσες, σελίδες από ομάδες στο Facebook και άλλα marketing υλικά από φοιτητικά parties σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας, με σπόνσορες «αντρικά» περιοδικά όπως το Zoo και το Loaded. Στην Αγγλία, σύμφωνα με αυτό το δημοσίευμα, ο βιασμός και οι σεξουαλικές επιθέσεις μπορούν να συμβούν στον κάθε ένα που θα επιλέξει να περάσει μια βραδιά σε ένα club, ακόμα στα ιδιαίτερα δημοφιλή όπως το Fabric και το Ministry Of Sound, γι ` αυτό και έχει περάσει στο μυαλό αρκετών ως κάτι αποδεκτό.
Η λύση, το πρώτο βήμα για την τιμωρία εκείνων που επιτίθενται σεξουαλικά ή επιχειρούν σεξουαλικές διακρίσεις ενάντια σε γυναίκες, είναι η καταγγελία. Σχετικά με τις ντροπιαστικές αφίσες των βρετανών φοιτητών, αρκεί μόνο μια καταγγελία στην ASA, το ανεξάρτητο σώμα που ελέγει την διαφήμιση στην Βρετανία, για να υπάρξουν κυρώσεις προς τους διοργανωτές των παρτι. Όμως σύμφωνα με αυτό το δημοσίευμα της Guardian, εκπρόσωπος της ASA έχει επιβεβαιώσει πως οι κλήσεις που δέχονται γι` αυτό το θέμα είναι λίγες. Σε αυτή την κατεύθυνηση αποφάσισε να συνδράμει η συγγραφέας Λώρα Μπέητς, δημιουργώντας το website everydaysexism.com. Εκεί κάθε γυναίκα μπορεί να αναφέρει, επώνυμα ή ανώνυμα ένα περιστατικό σεξισμού που έχει υποστεί «είτε μικρό, είτε εξοργιστικά προσβλητικό ή φυσιολογικό» όπως περιγράφει το site της. Σκοπός του everyday sexism είναι να αναδείξει τον σεξισμό ως ένα οικουμενικό πρόβλημα και να απαιτήσει την επίλυση του. Σε παρόμοια φιλοσοφία κινείται και η εκστρατεία No More Page 3, που έχει στόχο να απομακρύνει τις γυμνές φωτογραφίες από τις πρώτες σελίδες γνωστής εφημερίδας.
Είναι αδιαμφισβήτητο πως οι άντρες που εκμεταλλεύονται σεξουαλικά το αντίθετο φύλλο, αξίζουν παραδειγματική τιμωρία. Όμως το everyday sexism κάνει ένα μεγάλο λάθος. Εκμαιεύει την κάθε δήλωση ερωτικού ενδιαφέροντος από άντρα προς γυναίκα ως απόπειρα σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Τοποθετεί στο ίδιο καλάθι μια καθημερινή συμπεριφορά με ένα ακραίο περιστατικό σεξουαλικής επίθεσης. Απεικονίζει συνολικά την συναναστροφή γυναίκών με άντρες ως ένα κοινωνικό ναρκοπέδιο.
Ο David Foster στην Guardian γράφει: «Ο φεμινισμός σωστά ενστερνίζεται το κοινό δικαίωμα αντρών και γυναικών να αναζητούν την σεξουαλική απόλαση και μόνο αυτή, εκτός μονογαμικών σχέσεων και με ανεξαρτησία από τις πατριαρχικές νόρμες του καταναλωτικού καπιταλισμού. Αρα δεν υπάρχει τίποτα σεξιστικό, ή απειλητικό ή ενοχλητικό στο να κάνεις μια ευθεία, ξεκάθαρη ερωτική πρόταση σε ένα άλλο άτομο.» Όμως μια τέτοια πρόταση κατάφερε να γίνει παράδοξη και εκτός πραγματικότητας σε γυναίκες αλλά και άντρες, γιατί ξεπερνούσε τις κοινωνικές συμπεριφορές που αναγνωρίζονται ως αποδεκτές.
Κάτα το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, η ερωτική απόλαυση ως αυτοσκοπός ήρθε κόντρα στις επικρατούσες κοινωνικές συμπεριφορές που την ήθελαν να γίνεται συμπλήρωμα μιας ορισμένης κοινωνικής δραστηριότητας, που περιλαμβάνε σπουδές, επαγγελματική σταδιοδρομία, γάμο, απόκτηση περιουσίας, δημιουργία παιδιών. Η σεξουαλική απόλαυση έγινε κοινωνικά αποδεκτή μόνο όταν ενυπάρχει στο φάσμα των προαναφερθέντων δραστηριοτήτων.
Η σύγχρονη pop κουλτούρα, σχεδόν επιβάλλει τον διάλογο για το σεξ, με απόλυτο ρεαλισμό. Τα τελευταία τρία χρόνια η τηλεοπτική σειρά "Girls" δείχνει τους πρωταγωνιστές της να κάνουν σεξ, γυμνοί και με συχνά απρόβλεπτες συμπεριφορές. Η δημιουργός και πρωταγωνίστρια της σειράς Λένα Ντάναμ υπερασπίστηκε την επιλογή της χαρακτηρίζοντας την ως «υγιής απεικόνιση μιας καθημερινής συμπεριφοράς». Το "Girls" είναι μονάχα ένα κομμάτι σε ένα ευρύτερο σύνολο από ταινίες, μουσική, μόδα, περιοδικά και άλλα pop μικροπράγματα που "πουλάνε" σεξ εδώ και καιρό χωρίς να απολογούνται. Τελικά είναι τόσο απλό: Όταν συμφωνούν και οι δυο, είναι σεξ, όταν ο ένας εκ των δυο διαφωνει, είναι κάτι που το κράτος από την πλευρά του, οφείλει να διαμορφώνει το άναλογο περιβάλλον για τον σοφρωνισμό και την ψυχολογική θεραπέια εκείνων που το διαπράττουν. Οι υπερβολές είναι περιττές.
Γιατί τελικά, behind closed doors συμβαίνουν τα καλύτερα, όπως τραγουδούσε κάποτε ο Charlie Rich…
0 comments:
Post a Comment