Διαβάζοντας τις διατάξεις του νόμου Μπαλτά για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η φωνή του Γιώργου Αρμένη, μάγκικη, με το τσιγάρο στο στόμα, να φωνάζει «ρίχτο Ηλία» μπροστά από το νυχτερινό κέντρο Βιετνάμ, σε μια από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας «Όλα Είναι Δρόμος» του Παντελή Βούλγαρη. Στην θέση αυτού που ρίχνει ο Ηλίας, είναι σήμερα το ελληνικό πανεπιστήμιο και όλους εκείνοι που θέλουν να σπουδάσουν σ` εκείνο, πριν αναγκαστούν να φύγουν στο εξωτερικό. Γιατί σήμερα η ελληνική ακαδημαϊκή παιδεία θυμίζει νυχτερινό κέντρο της επαρχίας έτοιμο προς κατεδάφιση.
Αρχικά, ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει πως ορίζεται το άσυλο και ποιοι έχουν την ευθύνη υπεράσπισης του. Τον περασμένο μήνα, με αφορμή την αστυνομική επέμβαση για την εκκένωση της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ από καταληψίες που , ο ευρωβουλευτής Μανώλης Γλέζος είχε κατηγορήσει την αστυνομία για «ωμή παραβίαση του ασύλου» τονίζοντας πως «μόνοι αρμόδιοι να υπερασπίζονται το άσυλο είναι οι πανεπιστημιακοί και οι φοιτητές». Δηλαδή σύμφωνα με τον συμπαθή ευρωβουλευτή, αν κάποιος έξω-ακαδημαϊκός θέλει σε πετάξει έξω από το αμφιθέατρο, οφείλεις να το πεις στους καθηγητές σου, ή στις κομματικές νεολαίες. Ενώ και ο βουλευτής Βασίλης Διαμαντόπουλος είχε χαρακτηρίσει την κατάληψη "απολύτως ειρηνική και περιφρουρημένη." Θα μπορούσαμε να μη την πει «κατάληψη» , ίσως «βιντεοκλίπ Νίκου Καρβέλα». Σήμερα ο νόμος Μπαλτά αναγνωρίζει το άσυλο : «…για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία, έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει» αφήνοντας ανοιχτό σε ερμηνείες το «ποιοι» είναι τελικά αυτοί που υπερασπίζονται το άσυλο και ανοίγοντας το γήπεδο σε ιδεοληψίες όπως αυτές των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.
Στις πρυτανικές εκλογές, οι κομματικές νεολαίες γίνονται ξανά το big boss της ακαδημαϊκής κοινότητας, επανακτώντας δικαίωμα ψήφου. Στην προηγούμενη ζωή αυτής της αρρωστημένης κατάστασης, μέχρι το 2005, όσοι υπήρξαμε φοιτητές και μέλη ΔΕΠ, ακούσαμε αλλά και είδαμε «μαφιόζικα» σκηνικά, με υποψήφιους πρυτάνεις να τάζουν «χάρες» σε κομματικές νεολαίες, σε αντάλλαγμα της υποστήριξης τους στις πρυτανικές εκλογές. Τα ίδια Παντελάκη μου.
Όσο για την επιστροφή των αιωνίων φοιτητών, αναρωτιέμαι: Τους ρώτησαν αν θέλουν να επιστρέψουν στα αμφιθέατρα; Συχνά, οι επονομαζόμενοι «αιώνιοι» είναι ενήλικες που είχαν το θάρρος να αλλάξουν σπουδαστικό αντικείμενο και ενδεχομένως, έχουν βρει ήδη κάποια δουλειά. Ακόμα κι αν το παραπάνω πρότυπο δεν αφορά όλους τους αιώνιους, ας αναλογιστούμε την μεγάλη εικόνα : Πως αντιμετωπίζει κάποιος ένα χώρο εκπαίδευσης ή και εργασίας που τον καλεί χωρίς καμία πειθαρχία και πρόγραμμα, να ολοκληρώσει το έργο του;
Ως προς την πλήρη κατάργηση της αξιολόγησης στα σχολεία, φαντάζομαι πως τα ξένα πανεπιστήμια και ιδιαίτερα τα βρετανικά θα έχουν ήδη ενημερωθεί περί του θέματος και οι Βρετανοί καθηγητές μπορεί και να ζηλεύουν .Γιατί δηλαδή το πανεπιστήμιο του Leicester να αξιολογεί όχι μόνο τους καθηγητές, αλλά και κάθε διδακτική ενότητα μέσα από το εσωτερικό του σύστημα αξιολόγησης, αλλά και μέσα από πανεθνικά όργανα όπως το National Student Survey, στοχεύοντας στην διαρκή βελτίωση της σπουδαστικής εμπειρίας; Γιατί να μην διδάσκουν «χαλαρά», όπως εμείς;
Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, πως το πανεπιστήμιο είναι ανοικτό για εκείνους που θέλουν να σπουδάσουν και τους καθηγητές τους. Κανείς άλλος δεν πρέπει να έχει θέση εκεί μέσα. Τελικά, αν κάποιοι θέλουν ένα πανεπιστήμιο σαν το Βιετναμ, πρέπει να βρούμε έναν Ηλία, για να το ρίξει. Και να το ξαναφτιάξουμε από την αρχή.
0 comments:
Post a Comment